ต่ำช้า มิได้กระทำเคารพด้วยภาวะเป็นคนชั่วช้าประการ 1 วชฺชนกโร คือบุคคลจะกระทำโทษ มิ
ได้เคารพด้วยภาวะถือตัวว่าเป็นใหญ่ประการ 1 ปาโป คือบุคคลมีใจเป็นบาปมิได้กระทำ
เคารพด้วยภาวะเป็นคนกระด้างประการ 1 ทุกฺโข คือบุคคลที่อันใคร ๆ ให้ถึงความ
ทุกข์แล้วมิได้เคารพ ด้วยมุ่งจะตอบแทนให้ทุกข์เกิดแก่ผู้นั้นประการ 1 ลุทฺโธ คือ บุคคล
โลภมิได้กระทำเคารพ ด้วยตนนั้นอันโลภหากครอบงำในสันดานประการ 1 อายูหิโต คือ
บุคคลที่มัวขวนขวายประมวลมาซึ่งประโยชน์ของตนอยู่มิได้เคารพด้วยมุ่งจะทำประโยชน์ให้สำเร็จ
กลัวผลประโยชน์ของตนจะเสื่อมไปประการ 1 สิริเป็นเหตุที่มิได้เคารพ 12 ประการนี้ มหาราช
ดูกรบพิตรผู้ประเสริฐ สะเก็ดศิลานั้นถ้าไม่แตกออกจากศิลาใหญ่แล้ว ศิลาทั้งสองก็รับรองไว้ได้
เอสา ปน ปปฺปฏิกา สะเก็ดศิลาแตกกระเด็นออกนั้นด้วยกำลังกระทบกัน กระเด็นไปโดย
อากาศนั้นจะได้กำหนดว่าจะไปในทิศนั้น ๆ และจะให้ถูกต้องพระพุทธบาทกระนั้น ๆ หามิได้
มีครุวนาฉันใด มีอุปไมยเสมือนหนึ่งว่าลมหัวด้วน พัดหวนหันหอบเอาสรรพใบไม้อันแห้งขึ้นไป
ในอากาศ สรรพใบไม้จะได้รู้ว่าจะตกทิศนั้น ๆ หามิได้ ก็สะเก็ดศิลาที่กระเด็นไปถูกพระ
บาทพระพุทธเจ้า ก็เหมือนดังใบไม้นั้น ประการหนึ่งขอถวายพระพร ซึ่งสะเก็ดศิลากระเด็นไป
กระทบพระบาทสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เพื่อให้พระเทวทัตผู้เป็นคนอกตัญญูกระด้าง
หยาบช้า ได้เสวยทุกขเวทนาในอบาย ด้วยโทษที่ตนกระทำเป็นความผิด พระองค์ได้ทรงฟัง
แล้วอย่าลืมหลง จงมนสิการไว้โดยนัยอันอาตมภาพวิสัชนาด้วยประการดังนี้
ราชา ครั้งนั้นพระยามิลินท์ได้ทรงฟังทราบพระทัยก็ซ้องสาธุการสรรเสริญพระ
นาคเสนด้วยโสมนัสว่า โยมได้ฟังครั้งนี้ถ้วนถี่จำได้ถนัดแน่นอน โยมจะจำไว้สั่งสอนกุลบุตรภาย
หลัง ดุจนัยอันโยมได้ฟังในกาลบัดนี้
ภควโต ปาทปัปปฏิกาปติตปัญหา คำรบ 6 จบเพียงนี้

คาถาภิคีตโภชนาทานถวาย กถนปัญหา ที่ 7

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีมีพระราชโองการตรัสถามซึ่งอรรถปัญหา
อันอื่นสืบต่อไปว่า ภนฺเต นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้จำเริญ ภาสิตํ เจตํ สมเด็จพระพุทธ-
เจ้ามีพระพุทธฎีกาโปรดไว้ว่า พรหมประพฤติฉันใดพราหมณ์ทั้งหลายก็ประพฤติเหมือนท้าว
มหาพรหม ส่วนสมเด็จพระพุทธเจ้าทั้งปวงเล่าก็ประพฤติเหมือนพรหม แต่ทว่าจะได้บริโภค